اشعار

ای آفـتـابی که زمیـن شد مـدفـن تو            هفت آسمان راه است تا فهـمیدن تو

هفت آسمان راه است تا درک نگاهت            راه است تا مفـهـوم چشم روشن تو

از تو چه باید گفت ای روح خدایی            از تو چه... وقتی محو شد در "او" "من" تو

قلبی جوان در سینۀ تو در تپش بود            حس کرد این را سال‌ها پـیراهن تو

دل را به اوج آسمان‌ها بُرد روحت            روحت نشد هرگز زمین‌گـیر تن تو

در راه تو ای آفـتـاب سبـز مـانـدیـم            در سـایـۀ مـاهـیـم بعـد از رفـتن تو

یاد آن مـولای نـورانی بخیــر            یاد خـورشید جـمارانی بخـیـر

کاشکی روح خـدا معنای نور            داشت این ایّام بین مـا حضور

مهر عالمتاب آزادی کجاست؟            رهروان عشق را هادی کجاست؟

ای خــمـیـنـی آفـتـاب بــام دل            ای تو در آیـین ما هـمـنـام دل

مهربـانی هـای نابت را ســلام            تـا قـیـامت انـقـلابـت را سـلام

از تو یاد و یادگاران زنده است            تا ابد نام جـمـاران زنـده است

مـست از پـیـمـانـۀ عشق توأیم            تـا مـقـیـم خانـۀ عـشـق تـوأیـم

خندۀ گـل نـذر لبخـنـد شماست            هر چه عاشق آرزومند شماست

مردی و مـردانگــی را آیـتـی            لشکر حق را تو نقـش رایتــی

یوسف مصر ملاحت جز تو نیسـت            مهر جانبخش هدایت جز تو نیست

نور باران تا به روز محشر است            مضجع پاکت که جنّت منظر است

یاس از عطر تو گر با خود نداشت            در حریم عشق کی پا می گذاشت

ما نه اهـل کوفه ایم ای مـقـتـدا            گر عـلـی تـنـهـا بماند وای مـا

با تو بر آن عهد و پیمان نخست            مـا وفـاداریـم با عــزم درست

از تو و از آرمانهایت جداست            با علی هرکو نپوید راه راست

راه تو راهی است روشن کورباد            دیده ای کو بسته بر این نور باد

کاروان عشق را رهبر علی است            از شما امروز یادآور علی است

با تو هرکس داشت قلب منجلی            می کند امروز اطاعت از علی

از علی آموخـتیم اخلاص ناب            در مـسیـر نــور بــار انقـلاب

دائم از رهبـر حمایت می کنیم            پاســداری از ولایت  می کنیم

خـرقه پوشان به وجود تو مباهات کنند            ذکر خیر تو در آن سوی سماوات کنند

پـارسـایـانِ سـفـر کرده به آفـاق شهـود            در نـسـیـم صـلـوات تو مـنـاجـات کـنند

پیش آیـینـۀ پیـشانی تو هر شب و روز            مـاه و خـورشیـد تـقاضای ملاقات کنند

پی به یک غمزۀ اشراقی چشمت نبرند            گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کنند

بعد از این، حکمتیان نیز به سر فصل حیات            عـشـق را با نـفـس سبز تو اثـبـات کنند

قدسیان چون ز تماشای تو فارغ گردند            عطر انفاس تو را هدیه و سوغات کنند

بعد از این شرط نخستین سلوک این باشد            کـه خـط سـیـر نـگـاه تو مراعـات کنند

از پنجـره گذشت، فقط یک نسیم بود            طراح خوب حادثه هایی عـظیـم بود

دریا میان سینهٔ او جزر و مد نداشت            آرامشی که در حـرکاتش مـقـیـم بود

او ساده بود، خانهٔ او خانه ای گِلی...            و فرش تخت سلطنتش یک گلیم بود

پرواز ذکر از دو لبش طرح دیگری ست            معمار پر کشیدن هر « یا کریم » بود

دستش پر از نوازش دستان یک پدر            در دست کـودکـانـهٔ طـفـل یـتـیـم بود

ماه از نگاه روشن او نور می گرفت            خورشید طرح سـادهٔ او از قـدیم بود

«آن شب که در آغوش مصلّی بودی            خلقی به تو مجنون و تو لیـلا بودی»

بـر گِـرد تو گـشـتـند و طوافت کردند            چون کـعـبـۀ عـشـق و آرزوهـا بودی

از روح نــمــاز شـب تـو پــیــدا بـود            کـز بـهـر عـروج خـود مـهـیـا بـودی

تـنـهـا نه هـمـیـن داغ به دل امـت شد            داغ دل هـر لالـه بـه صـحــرا بـودی

مردم به جماران همه محـو تو ولیک            تـو جـای دگـر مـحـو تـمـاشــا بـودی

فـرمـانـدهـی کـل قــوا، جـزئـی بــود            عــبـدالله و فــرمــانــدۀ دلـهــا بــودی

ز هـجـر پـیـر جماران به غم گرفتاریم            ز دردِ دوری او نـالـه هــا ز دل داریـم

به یُـمـن دلـبـری آن نگـار شهـر آشوب            مُـریـد سـاقـی عـشـقـیـم؛ مست دلـداریم

تـمـام عـزّت ایـران تصدّق سـر اوست            ز اقــتـدار خـمـیـنـی ست آبــرو داریــم

هـنـوز هـم به خـدا سر درِ حـسیـنـیه ها            مـیـان قـاب وفـا عـکـس یـار بـگـذاریم

مـیـان مـا هـمـه عهـدیست تا ابـد بـاقـی            که پای عهد خود از جان خویش بیزاریم

به جـان فـاطـمـه سوگـند تا قـیـامت هم            ز حُبّ آل عـلـی دست بـر نـمـی داریـم

بـرای حـفـظ ولایـت شـهــیـد بـایـد شـد            که هـمـچـنـان شـهـدا بی قـرار دیـداریم

کلام سید عـلـی بر زمین نخـواهد نماند            که در رکـاب عـلـی از تـبـار عـمّـاریم

الا سـقـیـفـه تبـاران شعـار ما این است            بـرای یـاری رهـبـر هـمـیـشه بیـداریـم

به خاک چادر زهـرا قـسـم که ما شیعه            شهید آن در و دیـوار و خـون مسماریم

خبر ز صلح حسن نیست حرف کرب وبلاست            که ما بـلای زمان را به جان خریداریم

در آسمان نگاهـش بهشت منـزل داشت            بهشتِ روشنی از آن همه فضائل داشت

شکوه و هیبت و حُسن و ملاحتش بی مِثل            عجب جمال و جلالی در آن شمایل داشت

نگـاه روشن او آیـه های « والـفـجـر» و            لـبـش تـرّنـم « یا ایهـا الـمـزمّـل » داشت

رسید صبح سپـیـد نـزول «أعـطـیـنـا»            رسید و کوثری از روشنی حمایل داشت

مسیح بود و دمش جان تازه می بخشید            که زنده از نفحـاتش هزارها دل داشت

دمی به ابـروی پـیـوسته خـم نمی آورد            اگر که لشکر طاغوت در مقـابل داشت

اگر که سیـل عـداوت، چو کـوه پا برجا            اگر که موج ندامت، صفای ساحل داشت

نشد فـداش گـر این نـیـمـه جـان ناقـابل            به راهش آن همه جان بر کفان قابل داشت

چه کرد روح خدا در جهاد عشق و عقل            حکیم عاشق و دلـدادگـان عـاقـل داشت

گذاشت بر دل ما گرچه داغ هجرش را            مسیر روشن او سالکـان واصـل داشت

نهاد دست خـدا در وجـود «سیّد علی»            شکوه و هیمنه ای که «امام راحل» داشت

خـدا کـنـد که بـفـهـمـیـم این سعـادت را            حـیــات طـیـبـه را، نـعـمـت ولایـت را

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی            تو طبـیب همه ای از چه تو بیمار شدی

تو که فارغ شده بودی ز همه کون و مکان            دار منـصـور بُریدی همه تن دار شدی

عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر            ای که در قول و عمل شهرۀ بازار شدی

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی            وه که بر مسجدیان نقـطـۀ پرگـار شدی

خـرقـۀ پـیـر خـرابـاتی ما سیـرۀ توست            امت از گـفـتۀ در بار تو هـشـیـار شدی

واعظ شـهـر همه عـمـر بزد لاف منی            دم عـیـسای مسیـح از تو پـدیـدار شدی

یادی از ما بنـمـا ای شده آسـوده ز غـم            ببریدی ز همه خلق و به حق یار شدی

**********************************

غزل امام خمینی

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم            چشم بـیمـار تـو را دیـدم و بیـمـار شدم

فارغ از خود شدم و کوس انا الحق بزدم            همچو منصور خـریـدار سـر دار شـدم

غم دلدار فکنده است به جـانـم، شررى            که به جان آمـدم و شـهـرۀ بــازار شدم

درِ میخانه گشایید به رویم، شب و روز            که من از مسجد و از مدرسه، بیزار شدم

جامۀ زهـد و ریـا کـنـدم و بر تن کردم            خـرقـۀ پـیـر خـرابـاتـى و هـشیـار شدم

واعظ شهـر که از پـنـد خـود آزارم داد            از دم رنــد مـى آلـوده مــددکــار شــدم

بـگـذاریـد کـه از بـتـکـده یـادى بـکـنـم            من که با دست بـت مـیـکـده بـیدار شدم

با تو آن عـهـد كه بـسـتـیـم خدا می داند            بی تو، پیـمـان نـشـكـستـیـم، خدا می داند

با تو، سرلوحۀ انصاف گشودیم به عدل            بی تو، دیـبـاچه نـبـسـتـیـم، خدا می داند

با تو، هر بند گره گیر گشودیم ز دست            بی تو، از پا نـنـشـسـتـیـم، خـدا می داند

با تو، بستیم به هم سلسلۀ صبر و ثـبات            بی تو، هـرگـز نگسستـیـم، خـدا می داند

با تو، در میكده خوردیم می از جام ولا            بی تو، با یـاد تو مستـیـم، خـدا می داند

با تو، بودیم و نهادیم به فـرمان تو سر            بی تو، در راه تو هستـیم، خـدا می داند

با تو، از دامگه حـادثه جـستیم و كنون            بی تو، سر بر سر دستـیم، خـدا می داند

خالی ای روح خدا، لطف خدا یاور ماست            پرتو روی نبی، پورعلی، رهـبر ماست

بـا آن کـه آبــدیــدۀ دریــای طـاقــتــیــم           آتـش گـرفـتـه ایـم که غـرق خـجـالـتـیـم

امروز اگـر به سـایـۀ راحت نشستـه ایم           مـدیــون اسـتـقـامـت آن سـرو قـامـتـیـم

دیری ست چشم ها همه مبهوت آن لب است           عمری ست سر سپـردۀ آن خال وحدتیم

این دست ها ادامـۀ دست وفـای تـوست           امروز اگر بـزرگ تر از بی نـهـایـتـیـم

ما بی تو چیستیم؟ چه می دانم ای عزیز!           مـا هـیـچ نـیـسـتـیـم، سـراپـا حـقـارتـیـم

باشد که دست دوست تـسـلایـمـان دهـد           ما را که تا همیشه قدح نوش حـسرتـیم

تنهـا تـو بـد نـدیـده ای از واعظان شهر           مـا نـیـز در شـمـار شهـیـدان تـهـمـتـیـم

رونق فـزای مـیـکـدۀ عـشق بعد از این           تا صبـح وصـل تـشـنـۀ جـام ولایـتــیـم

دیـدیـم دوبــاره نـور عــزّت تـابـیـد            فـرزنـد عـلـی نـتـرسد از هر تهـدیـد

بـا فـن بــیــان و قــدرت اسـتــدلال            آقـا بـه دهـان یـاوه گـویـان کـوبـیـد

******** قاسم نعمتی********

ای رهـبــر فــرزانـۀ مـا ادرکــنــی            ای پـورِ عـلـیِّ مـرتـضـی ادرکـنـی

جــایـش بـشـود زبـالـه دان تــاریـخ            هرکس که شود خصم شما ادرکـنی

******** ناصر زارعی********

در پـیـش عـدو حرف تساهل زده اند            از مکر چو خود را به تغـافل زده اند

دلـبـاخـتـۀ خـصـم سـتـمـگـر شـده انـد            هر چند که خود را به تجاهل زده اند

******** ناصر زارعی********

دیدید دوباره خصم پیـمان بشکست            برجام که هیچ؛ عهد مردان بشکست

گوئید دوباره گفـتگو بی قـدرت؟!!            از جهل شماست پشت ایران بشکست

******** ناصر زارعی********